اشتراک گذاری:
به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، دوم تا هشتم شهریورماه هر سال به‌عنوان هفته دولت نامگذاری شده است تا به این بهانه دولتمردان و مدیران دستگاههای اجرایی و دولتی بتوانند خدمات خود را به مردم عرضه کنند و بر طبق روال هر ساله شاهد انبوهی از برنامه‌های افتتاحی و بهره‌برداری از پروژه‌های عمرانی، خدماتی، زیربنایی و تولیدی همراه با برگزاری نشست‌های خبری مدیران برای بیان اقدامات و فعالیت‌های دستگاههای اجرایی متبوع هستیم.
اما امسال مدیران کم‌کار و بی‌رمق به لطف کرونا و تعطیلی‌های ممتد در کشور و به تبع آن مازندران نفس راحتی کشیدند تا بتوانند ناکارآمدی و بی‌حالی خود را در پس کرونا و تعطیلات مخفی کنند.
دیگر شاهد آن تب و تاب‌ها برای نشان دادن مدیران در قاب تلویزیون، تیتر یک روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها نیستیم و به نوعی مدیران در عمل خود را کمرنگ کردند تا نشانی از مدیریت دولت تدبیر و امید نداشته بشاند و بتوانند با لابی‌گری و فشارهای سیاسی و زد و بندهای معمول، خودشان را در صف مدعیان مدیریت دولت مردمی آیت‌الله رئیسی جای دهند! غافل از اینکه دولت جدید دولت مدیران پاکدست، جوان، انقلابی، کارامد و با روحیه جهادی است و جایی برای مدیران بی‌حال و بی‌رمق ترسیم نشده است.
اگر سری به ادارات کل استان و یا حتی استانداری مازندران بزنیم خواهیم دید دیگر چندان خبری از پیگیری‌ها و جلسات و بازدید مدیران از مشکلات استان نیست.
نتیجه رها کردن مدیریت توسط مدیران حال حاضر را می‌توان به خوبی در کنترل بیماری کرونا، تنظیم بازار، اقتصاد و معیشت مردم به وضوح دید و این نگرانی و اضطراب و عدم اعتماد و امید به آینده در نگاه مردم جامعه و بازار به خوبی مشهود است.
صحبت از آن مدیرانی می‌کنیم که تا چند وقت قبل از هر فرصتی برای خودنمایی و رخ‌نمایی بین خبرنگاران و اصحاب رسانه گوی سبقت را از هم می‌ربودند و هر مناسبتی را بهانه‌ای برای حضور در بین مردم و خبرنگاران می‌کردند اما اکنون اکثر مدیران در روز خبرنگار هم حتی حاضر به ارائه گزارش عملکرد نکردند.
صحبت از مدیرانی می‌کنیم که هیچ عزم و اراده‌ای از آنان برای رفع مشکلات مردم نمی‌بینیم و خود را در اتاق‌های محل کارشان مخفی کردند تا دید مردم و رسانه‌ها مخفی بمانند.
درست زمانی چهره آنان در جامعه کمرنگ شد که تنظیم بازار ما به هیچ ثبات قیمتی نرسیده و قیمت مرغ به هر شکلی که بخواهند افزایش می‌دهند و مردم هم مجبور به خرید آن هستند چرا که جز اقلام اساسی مردم است اما با چند نرخی شدن داد مردم را درآروده است.
تولید مرغ هم که هیچگونه سر و سامانی ندارد و هیچ نظارتی نه از مرغداری‌ها می‌شود و نه در بازار نظارتی بر روی قیمت‌ها وجود دارد چون مدیران مربوطه یا در زیر کولر اتاق محل کار خود نشسته‌اند و یا در منزل در حال استراحت هستند و تنها خود را موظف به انجام نامه‌نگاری می‌کنند.
مدیریت ستاد مقابله با کرونا که در استان به خوبی شکل نگرفت و حتی هیچ برنامه‌ای برای زمانیکه تعطیل رسمی اعلام می‌شود برای اصنافی که دچار ضرر و زیان می‌شوند و عدم جبران بخشی از این خسارت‌ها دیده نشده است.
تعطیلی‌هایی که از مراکز تفریحی و گردشگری و عدم جبران ضرر و زیان آن را شاهد هستیم و هیچ تدبیری از سوی مسؤولان استانی برای این امر دیده نشد، چه کسی باید پاسخ اینهمه جفا را که به مردم استان ما شده بدهد.
درب ادارات دولتی باز و همواره کارکنان در معرض خطر هستند و احساس خطر می‌کنند تا خدای نکرده این ویروس منحوس بلای جان‌شان نشود چراکه هیچگونه تدبیری برای شکل‌گیری دولت الکترونیک در ادارات دولتی اندیشیده نشده و در این برهه از زمان که دچار بحران هستیم ارباب رجوع به راحتی در طبقات و اتاق‌های کارکنان برای حل مشکل و کار اداری خود حضور پیدا می‌کند.
خانواده‌ها سردرگم حضور فیزیکی یا مجازی فرزندانشان در مدارس و دانشگاه‌ها هستند و ترس وجودشان را فراگرفته و اما مسؤولان ما به راحتی صحبت از حضوری کردن مدارس و دانشگاه‌ها در محافل سخن به میان می‌آورند.
تزلزل قیمت برنج و سایر محصولات کشاورزی هم به وضوح در استان دیده می‌شود و حتی به نقطه‌ای رسیدیم که کشاورزی در مازندران رها شده و متولی ندارد و کشاورزان خبر از عدم حضور بازدید و سرکشی از مزارع خود از سوی مسؤولان بخش کشاورزی می‌دادند.
کسب و کارهایی هم که قرار است شکل بگیرد باید هفت خوان رستم را رد کند تا ببینند آیا مجوزی برای آنان صادر می‌شود یا خیر! روند سخت و طاقت‌فرسا که در آخر هم منجر به نتیجه نمی‌شود.
آقای مدیر آن زمان که مشتاقانه در صدد اخذ پُست بودی اکنون باید کفش آهنین بر پا کنی و نظارت و سرکشی بر تولید و بازار داشته باشی تا مردم تاوان ناکارآمدی شما را پس ندهند.
همه ناکارامدی‌هایی که در استان وجود دارد مردم دارند تاوان اینهمه بی‌کفایتی را پس می‌دهند، آخر تا کجا؟
